بی ارزش ترین و ارزان ترین ماشین های جهان از گذشته تا امروز

آشنایی با بی ارزش ترین ماشین دنیا از جهاتی می‌تواند جذاب باشد. این خودروهای خاص و گاهی عجیب و غریب، لزوما به دلیل نیت بد سازنده تبدیل به بدترین گزینه‌های تاریخ نشده‌اند. در واقع اگر به گذشته صنعت خودروسازی نگاه کنید؛ خواهید دید که از مسیر پر فراز و نشیب آن در مقایسه با سایر صنایع، عمر زیادی نگذشته است. در واقع می‌توان گفت دهه‌های ابتدایی قرن گذشته بیشترین آزمون و خطا در طراحی خودروها انجام شده است.

بنابراین طبیعی است که برخی از بدترین و بی ارزش ترین ماشین های دنیا توسط کمپانی‌های مشهور و معتبر امروزی و به وسیله مهندسین و طراحان نابغه آنها طراحی شده است. در واقع از این جهت است که تماشا و بررسی این گزینه‌های خاص و ناموفق، می‌تواند برای بسیاری از افراد جذاب بوده و از سویی درس عبرت و تجربه‌ای خاص باشد.

18 نمونه از بی ارزش ترین ماشین های جهان

همان‌طور که گفتیم در این لیست گزینه‌های متنوع و نام آشنایی از کمپانی‌های معتبر امروزی را خواهید دید. توجه داشته باشید که در بسیاری از موارد یک گزینه خوشنام دارای نسخه‌ای بدنام بوده است. بنابراین خواندن نام‌های محبوبی مانند موستانگ، دوج، شورولت، کادیلاک و… عجیب نیست. تلاش کرده‌ایم تا این خودروها را بر اساس تاریخ تولید و عرضه به بازار به شما معرفی کنیم.

کایسر فریزر هنری جِی

بیایید به جای این نام سخت، به آن خودروی پیرمردها بگوییم. در واقع این نامی است که آن روزها برای این خودروی ارزان قیمت انتخاب کرده بودند. چراکه معتقد بودند تنها پیرمردها اشکالات متعدد آن را نمی‌بینند. به هر حال این ماشین ارزان قیمت در دهه 1950 میلادی به بازار عرضه شد؛ ولی تولید آن حدود 3 سال ادامه داشت.

از ظاهر زشت آن که بگذریم؛ ایمنی بسیار پایینش، آن را به حق، به بی ارزش ترین ماشین دنیا تبدیل کرده است. وجود داشبورد تمام فلزی (که حتی جایی برای قراردادن وسایل نداشت.) آن را در تصادفات و برای سرنشینان بسیار خطرناک کرده بود. از سویی این خودرو دارای دو موتور کوچک هم‌زمان بود. این ویژگی نیز آن را تبدیل به خودرویی سنگین و بسیار کند کرده بود. بنابراین می‌توان گفت داشبورد تمام فلزی آن، فرصت و شانس کمی برای ایجاد آسیب به سرنشینان پیدا کرد.

دوج لا فمه (Dodge La Femme)

دوج لا فمه مانند اسم عجیب و غریبش، ایده عجیب و شاید بتوان گفت خنده‌داری را دنبال می‌کرد. این خودرو از نظر فنی گزینه بدی نبود. در واقع باید گفت دوج لا فمه، نسخه دوم دوج رویال لنسر بود که با تغییراتی محدود به بازار عرضه شد. با این حال همین تغییرات محدود و ایده عجیب و غریب اطراف فروش و بازاریابی آن، آن را به یکی از کم‌فروش‌ترین و در واقع بدترین ماشین های دنیا تبدیل کرد.

دوج لا فمه به صورت دو رنگ سفید و صورتی به بازار عرضه شد. همچنین ابعاد این خودرو بسیار بزرگ بود؛ و در تبلیغات آن را خودرویی مردانه معرفی می‌کردند. یعنی خودرویی مردانه با رنگ سفید و صورتی! اما ماجرا از این نیز عجیب‌تر بود. در واقع جالب است بدانید که این خودرو به همراه یک چتر، یک بارانی و یک کیف پر از لوازم آرایش عرضه می‌شد. در واقع تصور بازاریابان دوج لا فمه این بود که مردان با داشتن این تجهیزات! در خودروی خود، بهتر می‌توانند نظر خانم‌ها را جلب کنند. به عبارتی آنها امیدوار بودند که از این طریق همسران مردان، آنها را به خرید این ماشین تشویق کنند.

به هر حال دوج لا فمه و ایده بازاریابی حول آن، تبدیل به یکی از خاطره‌های بد در دنیای صنعت خودرو شد؛ و با فروش بسیار کم و پس از دو سال بازار را ترک کرد.

فورد ادزل (Edsel)

یکی دیگر از خودروهای لیست بدترین ماشین های جهان نیز به کمپانی فورد تعلق دارد. شاید این موضوع نشان می‌دهد که بدون شکست خوردن، نمی‌توان به پیروزی رسید. به هر حال فورد ادزل که در سال 1957 میلادی طراحی و به بازار عرضه شد؛ از نظر طراحی داخلی، به خصوص بخش داشبورد، آنقدر زشت و ناهمگون بود که حجت را بر تمام طراحی‌های قبل از خودش تمام کرد.

در واقع می‌توان از طراحی ناکامل یا ناقص، به جای طراحی بد برای داشبورد این خودرو یاد کرد. به همین دلیل نیز همان زمان شایعات زیادی در این زمینه وجود داشت. مثلا عده‌ای می‌گفتند که کمپانی فورد، بخش‌های مختلف ادزل را به‌صورت نصب نشده در اختیار بازاریابان و دلالان گذاشته است؛ تا در صورت تمایل خودرو را با آپشن‌های مدنظر خود بفروشند؛ و سود بیشتری کنند.

شورولت وگا (Chevy Vega)

یک فاجعه به تمام معنا! شورولت وگا محصول سال 1969 میلادی است. بنابراین این خودرو توسط گروه بزرگی از طراحان و متخصصین جنرال موتورز طراحی شده است. با این وجود قابل انکار نیست که به هر بخشی از آن نگاه کنیم؛ ایرادات متعددی را خواهیم دید.

اولین مشکل قابل لمس این خودرو موتور بی‌دوام آن بود. در واقع واشر سرسیلندر سوزاندن در شورلت وگا، امری طبیعی، قابل حدس و متداول بود. اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شد. شورلت وگا از نظر بدنه بسیار بی‌کیفیت بود. استفاده از ورق‌های نازک اولین نکته در این زمینه بود. این موضوع این خودرو را به دستگاهی ناامن در تصادفات تبدیل کرده بود. از سویی همین روق‌های نازک استعداد بالایی برای زنگ‌زدگی در آب و هوای مرطوب و زمستانی داشتند. بنابراین تنها کافی بود دو زمستان را با این خودرو در جاده‌های برفی رانندگی کنید؛ تا مجبور شوید گلگیرهای فلزی آن را به‌طور کلی عوض کنید.

موستانگ دو (Mustang II)

بیایید با یکی از بدترین خودروهای تاریخ آشنا شویم. می‌دانیم که نام موستانگ در میان خودروهای سوپر اسپرت همیشه درخشیده است. با این وجود بهتر است بدانید نسخه اولیه ساخته شده از این ماشین، کوچک‌ترین شباهتی به نسل‌های بعدی خود نداشت. به همین دلیل نیز نام آن اغلب در صدر فهرست بدترین خودروهای تاریخ می‌درخشد. این خودرو در دهه هفتاد میلادی به بازار عرضه شد. زمانی که بحران سوخت جهانی، کمپانی فورد را به فکر ساخت خودرویی با مصرف سوخت پایین انداخت. موستانگ در نتیجه این فکر است. هرچند موتور این خودرو آنقدر ضعیف بود که در مقایسه با هم‌دوره‌های خود سرعت بسیار پایینی داشت.

البته مشکل موستانگ 2، تنها سرعت و شتاب بسیار کم آن نبود. طراحی ظاهری زشت و از آن بدتر، قرار گرفتن باک بنزین آن در انتهایی‌ترین قسمت عقب، موجب شده بود که این ماشین از امنیت بسیار کمی در تصادفات برخوردار بوده و در اثر ضربه به‌راحتی آتش بگیرد. به هر حال موستانگ 2 را بدون شک باید یکی از بی ارزش ترین ماشین های جهان در طول تاریخ دانست.

کادیلاک سیمارون (Cadillac Cimarron)

پوشیدن لباس پادشاهی به یک گدا طبیعتا او را به پادشاه تبدیل نمی‌کند. مشکل کادیلاک سیمارون این بود که در واقع همان شورولت کاوالیر بی‌ادعا بود؛ اما می‌خواست خود را در قالب یک خودروی لوکس کادیلاک با قیمتی دو برابر شورولت کاوالیر به بازار معرفی کنید. مشخص است که خریداران خودرو خیلی زود خودروی بسیار معمولی و ارزان قیمت شورولت کاوالیر را در زیر لباس پادشاهی کادیلاک شناسایی می‌کنند.

در واقع کادیلاک با عرضه سیمارون در دهه هشتاد میلادی ریسک نابخردانه و بزرگی کرد؛ که از قبل شکست خوردن آن قابل حدس بود. طبیعتا کادیلاک سیمارون با فروشی بسیار کم و در مدتی کوتاه، بازار خودروی آمریکا را ترک کرد.

دیلورن دی ام سی 12 (DeLorean DMC)

جان زد دیلورن، طراح محبوب خودرو در دهه‌های گذشته، بیشترین شهرت خود را در طراحی خودروهای شهری به دست آورده بود. البته این تنها نقطه اوج طراحی‌های او نبود. به عنوان مثال نقش او در طراحی پونتیاک جی تی او نیز بسیار پر رنگ است. با این وجود اوضاع همیشه وفق مراد افراد پیش نمی‌رود. به‌طوری که نام او نیز در لیست بی ارزش ترین ماشین دنیا می‌درخشد. این نابغه طراحی خودرو، می‌خواست ماشینی اسپرت و کوچک را طراحی و شخصا تولید کند. اما اشتباه وقتی رخ داد که او تصمیم گرفت خودروی مدنظر را در ایرلند شمالی و توسط کارگران آموزش ندیده مونتاژ کند.

نتیجه این کار خودرویی با اشکالات فنی متعدد بود. به عنوان مثال دیلورن دی ام سی 12، اغلب دچار نشتی‌های در بیشتر بخش‌های خود بود. همچنین اتفاقات بدتر و البته نادرتری نیز در این خودرو رخ داده است. به عنوان مثال گیر افتادن راننده داخل خودرو، به دلیل خراب شدن سامانه الکتریکی آن، چیزی نبود که از چشم‌ها مخفی بماند. به هر حال همه اینها باعث شد که از این خودروی دهه هشتادی نیز خاطره‌ای بد در تاریخ صنعت خودرو بر جای بگذارد.

ترابانت (Trabant)

در لیست بی ارزش ترین ماشین دنیا به یک گزینه جالب رسیدیم. فقط کافی است به قیافه این خودروی بامزه نگاهی بیندازید؛ تا مطمئن شوید؛ قصد ندارید از آن سواری بگیرید. خودرویی خسته و رنجور، تولید آلمان شرقی، که سال‌ها پس از پایان دوران کمونیسم نیز، دیدن آن هرکسی را به یاد اقتصاد ضعیف و دوران سیاه آلمان شرقی می‌ اندازد.

اولین نکته عجیب و غریب درباره ترابانت جنس بدنه آن است. در واقع جالب است بدانید که این خودرو برعکس تمام ماشین‌های هم‌عصر خود، بدنه‌ای فلزی نداشت. بدنه ترابانت از ترکیب نوعی الیاف کتان و پشم، و پلاستیکی به نام دروپلاست ساخته شده است. انجام این کار با هدف سبک کردن خودرو و افزودن به توان و سرعت موتور ضعیف آن بوده است. همین قضیه نیز پاشنه آشیل دیگر آن است. جایی که موتور دو زمانه آن در کنار قدرت بسیار پایین، بسیار ضعیف و ناتوان بود. نکته جالب دیگر اینکه این موتور دو زمانه از سوخت ترکیبی نفت و گاز استفاده می‌کرد.

در نهایت و از همه جالب‌تر اینکه در دوران سیاه کمونیسم آلمان شرقی، برای داشتن این بی ارزش ترین ماشین دنیا باید نزدیک به ده سال در نوبت خرید می‌ماندید.

جگوار ایکس جی 220 (Jaguar XJ220)

می‌توان گفت این خودرو عملا و تنها بر روی کاغذ وجود داشت! جگوار ایکس 220 در ابتدا در سال 1988 میلادی به مبلغ نیم میلیون دلار و با دریافت 100 هزار دلار در پرداختی اول، پیش فروش شد. در آن زمان کمپانی سازنده وعده‌هایی عجیب و غریب درباره این خودرو می‌داد. از درهای بازشونده به سمت بالا، تا موتور 12 سیلندر و گیربکس چهار چرخ و…، همه آن چیزی بود که در مقایسه با پیشرفت تکنولوژی در آن زمان بسیار جذاب و خواستی به‌نظر می‌رسید.

از طرفی طراحی ظاهری این خودرو بسیار مفهمومی و فراتر از عصر خود بود. با این وجود، جگوار ایکس جی هیچ‌وقت با مشخصات وعده داده شده تولید نشد. در واقع پس از چهار سال کش و قوس، در نهایت خودرویی ساخته شده که حداقل از نظر فنی کم‌ترین شباهتی به نسخه وعده داده شده نداشت. درهای معمولی و موتور شش سیلندر این خودرو در زمان عرضه به بازار بسیار ناامید کننده بود؛ و در نتیجه کمتر خریداری حاضر به پرداخت مابقی پول و تحویل خودروی ثبت‌ نامی شد.

یوگو جی وی (Yugo GV)

یوگو جی وی یک خودروی بی‌کیفیت و ساخته شده در کشور یوگسلاوی سابق است. یوگسلاوی کشوری کمونیستی و هم‌پیمان شوروی بود؛ که با فروریختن کمونیست برچیده شد و جای آن را کشورهای دیگری گرفتند. نکته جالب اینکه یوگو جی وی بیش از هر جایی، در کشور کانادا شهرت دارد. در واقع کمپانی خودروسازی مالکوم بریکلین کانادا، که خود ید طولایی در تولید بدترین ماشین های دنیا دارد؛ اقدام به وارد کردن این خودرو از یوگسلاوی سابق نمود. تا در واردات خودروهای بد نیز سابقه‌دار شود.

یو گو جی وی فارغ از امکانات کم و ضعف در قوای محرکه، به قدری دچار مشکلات فنی بود که قابل شمارش نیست. در کنار این موضوع، منحل شدن یوگسلاوی سابق نیز مزید بر علت شده بود؛ تا قطعات این خودرو در بازار کانادا دیگر یافت نشود. جمیع جوانب و موارد گفته شده باعث شد تا یو گو جی نیز معمولا به عنوان بی ارزش ترین ماشین دنیا در چنین لیست‌هایی قرار بگیرد.

آستین آلگرو

این خودرو حاصل ادغام دو کمپانی خودروسازی لیلاند موتور و بریتیش موتور در سال ۱۹۶۸ میلادی است. در واقع پس از این ادغام بود که برنامه‌ریزی برای جایگزینی خودروی قدیمی و پرفروش آستین 1100 آغاز شد. همیشه همه چیز خوب پیش نمی‌رود. به خصوص وقتی همکاری و ادغام تازه‌ای شکل می‌گیرد؛ کار کمی پیچیده‌تر می‌گردد. به هر حال آستین آلگرو خیلی زود و در سال 1973 متولد و به بازار عرضه شد.

اما همیشه مشکلات فنی متعددی داشت. البته کمپانی جدید دو مرتبه و در سال‌های 1975 و 1979 با ارائه نسخه‌های جدید آستین آلگرو، کوشید تا مشکلات قبلی را حل کند. با این وجود حل نشدن کامل مشکلات و از سویی بی اعتمادی مشتریان و بدنامی این خودرو، در مجموع موجب شد که این ماشین پس از 9 سال عرضه مداوم و تنها با 650 هزار فروش (که فروش کمی در آن زمان محسوب می‌شده.) بازار را برای همیشه ترک کند.

کرایسلر پی تی کروزر کانورتیبل

این خودروی دهه نودی را باید دنباله تولید خودروهای رترو در دنیا دانست. جایی که نمونه‌هایی مانند فیات 500 با الهام از نمونه‌های قدیمی، موفقیت‌های بزرگی کسب کردند. با این وجود کرایسلر پی تی کروزر کانورتیبل به دلایل گوناگون نتوانست این موفقیت‌ها را تکرار کرده و تبدیل به یکی از گزینه‌ها به عنوان بی ارزش ترین ماشین دنیا شد.

مهم‌ترین مشکلات این ماشین را باید هندلینگ ضعیف و کیفیت ساخت پایین آن دانست. این ساختار ضعیف موجب شده بود تا کرایسلر مجبور به اضافه کردن یک رول بار به فضای داخلی خودرو شود. همین مسئله نیز موجب شده بود در حال باز بودن سقف، ورود و خروج طبیعی به خودرو غیرممکن شود. این خودرو علاوه بر نسخه کانورتیبل در نسخه معمولی نیز عرضه شد. اما در هیچ حالتی نتوانست اعتماد دوباره مشتریان را کسب کند. در نتیجه با فروشی بسیار پایین و طی کمتر از دو سال بازار را ترک کرد.

ایسوزو MU

شاید این خودرو را بتوان یکی از مدل‌های قابل قبول در لیست بی ارزش ترین ماشین دنیا دانست. همچنین ایسوزو MU را باید از پرفروش‌ترین خودروهای بد دنیا نیز دانست. این خودرو در کمپانی‌های مختلف و با نام‌های متفاوتی در سراسر جهان و از سال 1989 تا 1997 تولید و به بازار عرضه می‌شد. حتی جالب است بدانید که نسل دوم آن نیز طراحی و به بازار عرضه شد.

با این حال در هر دو نسل ایسوزو MU با خودرویی با ایرادات فراوان در طراحی مواجه هستیم. در واقع این خودرو در هندلینگ، پیشرانه، کیفیت سواری و هرچیز دیگری دارای ایرادات فراوان بود. با این وجود به‌نظر می‌رسد این ایرادات متعدد، بر روی لبه‌ای باریکی حرکت می‌کردند. به‌طوری که ایسوزو MU سال‌ها همچنان تولید می‌شد.

سانگ یانگ رودیوس

اگر فکر می‌کنید تنها خودروهای پیش از سال 2000 در رده بدترین ماشین های دنیا قرار می‌گیرند؛ بهتر است به جنوب شرق آسیا رفته و نگاهی به سانگ یانگ رودیوس بیندازید. این خودرو در سال 2004 به بازار عرضه شد. سانگ یانگ تلاش کرده بود تا با الهام از کشتی‌های تفریحی کروز، خودرویی لوکس را طراحی کند. با این وجود نتیجه کار بیشتر از لوکس بودن، خنده دار و ناامید کننده بود.

از سویی ناهماهنگی و عدم تناسب موتور 2.7 لیتری دیزلی این خودرو با بدنه سنگین و بزرگ آن، موجب شده بود که سانگ یانگ رودیوس بسیار کند و خسته به‌نظر برسد. در نهایت شاید بتوان سواری نرم را ویژگی مثبت آن دانست؛ هرچند همین ویژگی نیز موجب عدم تعادل کافی این خودرو در پیچ‌های تند می‌شد.

سیتروئن C3 پلوریل

همه علاقمندان خودرو، کماکان طراحی‌های عجیب و غریب سیتروئن را دیده‌اند. با این وجود سیتروئن C3 پلوریل در لیگ دیگری توپ می‌زند! در واقع به‌نظر می‌رسد طراحان و مدیران کمپانی سیتروئن، هنگام طراحی و تایید تولید این خودرو در حالت عادی نبوده‌اند. به عبارت دیگر کافی است بدانید پلوریل تلاش کرد تا 5 سبک مختلف خودرو را با هم ترکیب کند.

بنابراین هر بخشی از آن شما را به یاد نوعی خودرو، از پیکاپ و سدان گرفته تا کانورتیبل، رودستر و هاچ‌بک می‌اندازد. مثلا همین کافی است که بدانید این شترگاوپلنگ را می‌شد با برداشتن درهای عقب و خواباندن صندلی‌های عقب به وانت تبدیل کرد. با این وجود انجام این تغییرات معمولا بدون دردسر نبود. از سویی این تنوع باعث شده بود که کابین و فضای صندلی‌ها تنگ باشد. به هر حال نتیجه نهایی ساخته شدن یکی دیگر از خودروهایی شد که می‌توان آن را بی ارزش ترین ماشین دنیا نامید.

کیا پراید

در دهه آخر قرن بیستم، در لیست بدترین ماشین های دنیا به خودروی مشهور پراید می‌رسیم. همه ما می‌دانیم که مدل‌های جدید ماشین‌های ساخته شده توسط کیاموتورز، از بهترین خودروهای جهان هستند. با این وجود در سال‌های پایانی قرن بیستم، تولید پراید توسط این کمپانی انجام شد.

پراید که بر اساس فورد فیستا، تحت لیسانس این کمپانی و در کره جنوبی ساخته شده بود؛ برای اولین بار در سال 1991 وارد بازار بریتانیا شد. تغییرات زیادی نیز طی این سال تا سال 2000 میلادی بر روی این خودروی ضعیف انجام شد. با این حال در سال 2000 در نهایت این خودرو از خط تولید خارج گشت. هرچند بعدها در ایران و چند کشور جهان سومی دیگر، تولید آن ادامه پیدا کرد.

سوزوکی X-90

به‌نظر می‌رسد سال‌های بعد از 2000 میلادی، سال‌های تغییرات اساسی در سبک طراحی خودرو است. به همین دلیل نیز در این دوران طراحی‌های عجیب و غریب را بیشتر می‌بینیم. سوزوکی نیز در طراحی X-90 گمان می‌کرد که به کشف تازه‌ای رسیده و نسخه جدیدی را به انواع خودرو اضافه می‌کند. اما این طرح نیز در عمل موفق نبود. X-90 قرار بود یک شاسی بلند دونفره، اسپرت و کاربردی باشد. اما در عمل سوزوکی نه‌تنها نتوانست همه این موارد را در کنار هم ارائه دهد؛ بلکه نتیجه نهایی حتی یکی از این ویژگی‌ها را نیز نداشت.

این خودرو بسیار کند، با امنیت پایین، لرزش بالای فرمان و چسبندگی بسیار کم در پیچ‌ها بود. به همین دلیل نیز در نهایت پس از دو سال X-90 خط تولید سوزوکی را ترک کرد.

پژو ۱۰۰۷

پژو 1007 طی سال‌های 2005 تا 2009 به بازار عرضه شد؛ و در حالی که در سال اول عرضه تنها 50 هزار دستگاه فروخته بود؛ در سال‌های بعد این عدد باز هم کاهش یافت. لقب بی ارزش ترین ماشین دنیا برازنده این خودروی نوآورانه است؛ که می‌خواست درب‌های کشویی را وارد صنعت خودروهای شهری و کوچک کند. در واقع این ایده به دنبال راحت‌تر سوار شدن و پیاده شدن از خودرو در فضاهای تنگ بود. اما هزینه ساخت بالاتر و محدود کردن فضای داخلی، در نهایت آن را با شکست مواجه کرد.